Η πρόσφατη έξαρση της ανήλικης παραβατικότητας, που κορυφώνεται σε περιστατικά βίας με θύματα συμμαθητές να καταλήγουν στο νοσοκομείο, αναδεικνύει ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα. Το ερώτημα δεν είναι αν ένας ανήλικος δράστης είναι «απλά παιδί», αλλά αν η ατιμωρησία και η έλλειψη ορίων τον μετατρέπουν σε αυριανό εγκληματία. Χρειάζεται μια ριζική αλλαγή στην προσέγγιση της οικογένειας και της Πολιτείας.
Η Επικίνδυνη Πλάνη της Ατιμωρησίας
Πολλοί υιοθετούν την «πολιτική ορθότητα» του «Μην του μιλάς, παιδί είναι...», ακόμα και όταν το παιδί επιδίδεται σε σοβαρά παραπτώματα: από τον ξυλοδαρμό συμμαθητή, τη βίαιη συμπεριφορά προς εκπαιδευτικούς ή μέλη της οικογένειας, μέχρι την κλοπή και τη χρήση ναρκωτικών από νεαρή ηλικία.
Η υπερ-ανάλυση της ψυχής του νέου, χωρίς την ταυτόχρονη επιβολή κανόνων και συνεπειών, οδηγεί σε αδιέξοδα.
Όταν ένας ανήλικος μαθαίνει ότι όλα του ανήκουν χωρίς να του τίθεται κανένα "ΟΧΙ", κανένα "ΠΡΕΠΕΙ", και κανένα "ΜΗ", η αντίδρασή του όταν συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα είναι συχνά βίαιη. Η ατιμωρησία ξεκινά από το σπίτι και επεκτείνεται στη γενικευμένη ατιμωρησία των ανηλίκων από την Πολιτεία.
Υπάρχουν εκατοντάδες ανήλικοι με «φακέλους επιπέδου εγκυκλοπαίδειας» στα αστυνομικά τμήματα, οι οποίοι συλλαμβάνονται και αφήνονται ελεύθεροι με συνοπτικές διαδικασίες. Η γνώση ότι θα τιμωρηθεί μόνο σε περίπτωση φόνου λειτουργεί ως ενθάρρυνση της παραβατικότητας, με τη βία να θεωρείται «τίτλος τιμής».
Αλλαγή Πλεύσης: Ορισμός Ορίων και Κοινωνική Εργασία
Η κοινωνία πρέπει να πει ένα ηχηρό ΣΤΟΠ σε αυτή την κατάσταση. Είναι επιτακτική ανάγκη να τεθούν ουσιαστικά όρια και πραγματικές συνέπειες στους παραβατικούς ανηλίκους. Εφόσον η οικογένεια αδυνατεί να τιθασεύσει τον ανήλικο, οφείλει να το κάνει η Πολιτεία.
Αντί για φυλάκιση ή αναμορφωτήριο, όπου ο ανήλικος κινδυνεύει να γίνει χειρότερος, η πρόταση είναι η επιβολή κοινωνικής εργασίας σε δημόσιες δομές:
- Να εκτελεί κοινωφελή εργασία σε δήμους ή κοινότητες.
- Να βοηθά σε νοσοκομεία (π.χ., καθαρισμός τουαλετών).
- Να προσφέρει υπηρεσίες σε οίκους ευγηρίας (π.χ., κόψιμο λαχανικών, βοήθεια).
Παράλληλα, πρέπει να επιβάλλονται εξαντλητικές χρηματικές ποινές στους γονείς που δεν έχουν φροντίσει ώστε το παιδί τους να μην γίνει βάρος στην κοινωνία. Η σημερινή γενιά μεγαλώνει χωρίς ενοχές και ενσυναίσθηση για τους αδύναμους, τους ΑμεΑ ή τους ηλικιωμένους.
Η Πολιτεία Οφείλει να Προστατεύσει τα Θύματα
Η ποινική ανοχή σε φαινόμενα σκληρής βίας πρέπει να τελειώσει. Το κράτος οφείλει να αποθαρρύνει τη βία με την επιβολή ποινών και όχι να την ενθαρρύνει με την ατιμωρησία. Η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να προστατεύει τους αδύναμους πολίτες και, κυρίως, τους ανήλικους που πέφτουν θύματα εκφοβισμού και βίας από τους τραμπούκους.
Γιατί όταν αυτοί οι ανήλικοι βρεθούν στο εξωτερικό με τους γονείς τους, ξαφνικά μεταμορφώνονται σε νομοταγείς πολίτες; Επειδή εκεί οι νόμοι δεν χαρίζονται και γνωρίζουν ότι η παραβατική συμπεριφορά έχει άμεσες και αυστηρές συνέπειες. Η αυστηρότητα δεν είναι η αιτία του προβλήματος – η απουσία της είναι. Η απειλή μιας ποινής όπως η 6μηνη υποχρεωτική εργασία σε νοσοκομείο θα έκανε κάθε παραβατικό ανήλικο να το σκεφτεί πολύ σοβαρά πριν προκαλέσει σωματική βλάβη σε συμμαθητή του.
Βασισμένο σε ανάρτηση του Τάσου Δούση στο Facebook